Berivan Kaya Güzel geçiyor günlerimiz
burda iki duvar arasında
Annem dışarı adımını atmıyor
odasında cumhuriyeti okumaya
devam ediyor.
Ben onun gençliğinin kızıyım
dallı çiçekli cürümlere karıştım.
tomurcuklanmak
dediği gibiydi
uzun uzun yağmurlar geçti
kıyımlar geçti ölümler geçti
kucağından kucağıma kırlangıçlar geçti…
Ne diye şimdi
tomurcukları ölüyor görüyorum
çayırı ırmağı ölüyor görüyorum
ölüyor görüyorum tarla kuşunu…
hayat, hayat var biliyorum
vadimizdeki siyanür havuzuyla
cumhuriyet idaresinin
bir ilgisi var mı Anne?
Peki ya evimizdeki buzdolabı idaresi?
zarardan saydım kıvırcığın oksitli yaprağını
çöpe ayırmayı
şarabın ucuzunu da unut artık
ulusal vergi salkıma bi çullanmış
tadımızı bozan mayamızın ettikleri
değil Anne…
Hoşnut kalmadıysan sana keşfettiğin koridor
fiziğinden söz edebilirim
karanlığa çökmekle ışığa çözülmek arasında
dengede kalmanın kederini…
bu yasa bize uymuyor Anne
yeter bütün kış okuduğumuz
kalk yürüyüş yapalım
‘kuru otlarda’ değil,
Elealı Zenon bir başına bağırıyor zümrüt
çayırımızda maden yasasına karşı…
Cumhuriyeti katlamış koymuş poşete, dizi izliyor
her gün yinelenen atıklarını kapı eşiğinden alıp
çöpe götürüyorum
delmiş poşeti demokrasi parmağıma batıyor
acı öyle bir derinden
bir darbe ertesi, on yedi yaşımın sisi
cumhuriyet ve sermaye arasındaki aşkı bana
kendisi demişti.
Devrimci anneler yaşlandı dünya çölleşti
hepimizi kurtaracak yapay zekaya sevinir sevinmez
sermaye proleterin çişine akıllı sayaç taktı…
diyeyim Al Taç kızından doğma bizim kuşaktık,
devrimi yapamadık
diyeyim çocuklarımız travmayı keşfettiler Marks yerine;
psikoterapideler haftanın iki günü
devrim kaçta hazır olacak diye soruyorsun ya hep,
ölüme yaklaşanlarınızın sorduğu tek soru bu Anne
şiir desen basurundan mustarip
gel biz ölmeyelim Anne ! yakalım gemileri…
Berivan KAYA
(MayaDergi Sekiz)
