(…)

usulca dön kendine
ve bırak elindeki kalkanı
sen ki köprüler yıktın, gemiler yaktın
Nuh’un ufku aradığı günden beri

oysa sözlerin vardı kalpdemlik
dilinden dökemediğin
Zehra ablanın balkonunda
begonyalara anlattın kendini
gözlerin yırtık bir resim
hep yarım baktılar dünyaya
kanayacaksın, açsan gözlerini

bak pazardan dönüyor Fatma nine
filesinde taze fasulye kıskançlığı
içindeki kıza küstün, babana kızdın
oysa en çok annelere kırılır insan
bir de sevdiğine
o küçük kıza döndün yalnızlığınla

bir varmış çok yokmuş masallar söyledin
beş metrelik odalarda geçti terk edilişlerin
akşam en erken kendine iner
ne söylesen kapatmaz sendeki seni

karanlık çöktü… sus oldu dünya
hayat, seni hiç özlemedi

Özlem KAHRAMAN

(MayaDergi Yedi)