Muazzez Uslu Avcı üstüne çökmüş hayatın yüküyle
her sabah kör bir umuda uyanmak
yine de kendini aklayarak
hayıflanmak körlüğüne yığınların.
yapabilirdik! yapabilirdik!
yiyicilerin azgın iştahını
koyabilirdik kursaklarında
ancak kime ne!
herkesin kendi kırıntısı vardı
çeşit bilmez sofrasında
bir de avuntuları vardı umut diye
umut işte, dua gibi
ya düşerse beklenilen, avuçlarının içine…
alabilirdik! alabilirdik!
bizim olanı ellerinden!
kim uyanmak isterdi ki
sabahın mahmur tembelliğinden?
sıcak yatağında yuvarlanıp gerinmeyi
kızarmış ekmeğin kokusunu
yağa, bala bulayarak
çıkaramadan tadını günün
kim bağışlamak isterdi ki emeğini!
güne serçelerin telaşıyla başlamadan
ürkmeden! yaşamak, kedersiz gölgesiz…
kim kapatabilirdi kalbinin müziğini?
kim alabilirdi sevincini? sen razı değilsen!
**
16.03.2018
(MayaDergi Yedi)
