Konuk Yazar burada, yorgun suların yurdunda kırılmıştır
diyalektiğin çarkları ve bir halk çıkamamıştır
bir daha kül yatağından dışarı
sorulmamış ve aranmamıştır cevaplar
beklerken, özlerken, ağlarken denizi
durmadan yatağında sancıyan
ve bir halkı önüne katıp ölüme hep ölüme
dökülen bu sular kimden doğar
biz yürürüz uzun uzayan yollar boyunca
eşlik etmez bize ne bir gül ne bir kuş sesi
esriyen bize zamandan ne kalır payımıza diye düşünürüz
güzel şeyler de olmuştur belki bir zamanlar*
yine de olmalı diye umut bileriz bir düşün kapısında
ama işte buradayız dölsüz bir aşk toprağında
acıdan başka bir şeyin yeşermediği
ve durmadan bilekleri kesilen suların yurdunda
unutmayı unut diri tut havsalanı
Munzur Fırat ve Dicle’ydik
su kavmindendik yani eksik olmazdı
dağların selamı üstümüzden
kıyımızda salkım söğütler, tevekler ve dağ keçileri
kibir nedir bilmezdik, kardeştik, yarendik
birlikte çağlar birlikte durulur birlikte heveslenirdik
sonsuz bir deryanın can damarları olmaya
ama canımıza köz canımıza kül
can olmaya aktıkça her defasında
ah kim olur artık bu dağların şakıyan aynası
kim söyleşir salkım söğütlerle içini sere sere
yandıkça ve yaktıkça bu sular kendini
söyle külden başka ne düşer payımıza
burada, yorgun suların yurdunda kırılmıştır
diyalektiğin çarkları ve bir halk çıkamamıştır
bir daha kül yatağından dışarı
bilinmez değil bunu bütün dağlılar bilir
ateşi söndürmeye suyu külü savurmaya rüzgarı
bu topraklar eksik etmedi bizden
silkin ve söylen
sen olmadan tecelli etmez hiçbir şey
geri çevir artık sana uzatılan mendilleri
yeter aktığı gözyaşlarının
bir tohum iste bir gül ver
bir fidan iste bir ağaç ver
bir kavga iste bir yoldaş ver
bir aşk iste bir yurt ver
bin yıldır böyle olmuştur böyle olacaktır bundan sonra da
her nehir kendi deşer yatağını, unutma
Hıdır MUTLUER
(MayaDergi #4)
